Modrolotka czerwonoczelna znana jest również pod innymi nazwami, taki jak: papuga kozia, koza czerwonoczelna, papuga nowozelandzka i papużka sinodzioba.
Pochodzi z rzadkich lasów Nowej Zelandii.
Jest to średniej wielkości papuga, jej długość wynosi ok. 22-25 cm.

Modrolotki stają się coraz popularniejszymi ptakami w naszych domach, zawdzięczają to swojemu przyjaznemu i ciekawemu świata charakterowi. Ptaki te niezwykle szybko się oswajają, niektóre już po kilku dniach, a nawet godzinach lgną do swoich opiekunów. Minimalne rozmiary klatki dla modrolotki to 80dług. x 50szer. x 60wys.
Są to ptaki bardzo ruchliwe, a wiec powinno im się zapewnić odpowiednią przestrzeń do latania i zabawki, którymi będą się mogły bawić w czasie gdy nie będzie opiekuna i będą siedziały w klatce. Powinniśmy je wypuszczać z klatki codziennie na minimum 2-3 godziny dziennie, im więcej czasu do latania tym lepiej, ponieważ zamknięte w klatce papugi będą osowiałe i nerwowe.
Nie są to papugi, które mogą siedzieć całymi godzinami na ramieniu opiekuna głaskane przez niego, ponieważ szybko się nudzą i ruszają szukać nowych doznań. Modrolotki większość czasu spędzają na ziemi, grzebiąc swoimi nóżkami w poszukiwaniu jedzenia, przez co trzeba wiedzieć, ze decydując się na modrolotkę wokół klatki będzie zawsze bałagan przez rozsypywane ziarno. Poruszają się skacząc, podobnie jak nasze wróble, a nazwę „kozy” zawdzięczają swojemu głosu przypominającemu meczenie kozy. Papugi kozie, bardzo lubią się kąpać, a więc powinniśmy im zapewnić stały dostęp do niewielkiego zbiornika z wodą w którym mogą umyć sobie piórka.

Dieta modrolotek powinna być bardzo urozmaicona. Podstawa ich diety są ziarna, możemy im kupować powszechnie dostępną mieszankę dla papug, może być to pokarm dla nimf. Dodatkowo powinniśmy dawać im regularnie świeże owoce i warzywa np. jabłka, truskawki czy marchew. Dla urozmaicenia diety możemy im podawać kiełki ziaren np. pszenicy lub prosa. W okresie lęgów podajemy również mieszankę jajeczną, możemy tez podawać larwy mączniaków. Ptaki też powinny mieć stały dostęp do wapna lub sepii.

Ptaki te bardzo dobrze czują się w wolierach ogrodowych, w takiej wolierze ptaki mają swobodną możliwość do lotu. Dno woliery powinno być czyste i suche ponieważ ptaki będą tam spędzały większość czasu. Jeśli nasza woliera nie jest za dużo możemy powiesić tylko dwie żerdzie po dwóch stronach woliery tak alby ptaki żeby przedostać się z jednej na drugą musiały przefrunąć. Woliera powinna też być zaopatrzona w przedsionek (podwójne wejście), ponieważ papugi kozie są szybkie i zwinne, a takie wejście zapewni, ze podczas wchodzenia do woliery ptak nie ucieknie. Jeśli zima nie jest zbyt mroźna ptaki te mogą przezimować na zewnątrz w odpowiednio przygotowanej do tego wolierze. Najlepiej obłożyć taka wolierę styropianem i owinąć folią, pozostawiając tylko niewielkie otwory wentylacyjne.
Poza okresem lęgowym modrolotki możemy trzymać w grupie ok. 4-6 ptaków. Wpuszczając razem do woliery taka grupę młodych papug, ptaki same dobiorą się w pary. Możemy też wspólnie z modrolotkami trzymać inne średnie i małe ptaki np. nimfy czy faliste.

Jeśli decydujemy się na rozmnożenie kóz, powinniśmy oddzielić parę od innych ptaków, ponieważ wtedy mogą być bardzo agresywne (zwłaszcza samiec) w stosunku do innych, co może się skończyć nawet śmiercią słabszych ptaków. Nie powinno się rozmnażać modrolotek w niedużych klatkach, najlepiej do tego nadają się nieduże woliery. Budka powinna mieć ok. 35x20x20 cm, otwór wejściowy powinien mieć ok. 8 cm, możemy również z powodzeniem wykorzystywać budki dla nimf. Budkę zawieszamy jak najwyżej, możemy też zawiesić drugą budkę w innym miejscu tak aby ptaki miały swobodny wybór miejsca do gniazdowania. Taka budkę wysypujemy wiórami.
Gdy samica wybierze już sobie budkę zniesie w niej ok. 5-8 jaj, które będzie wysiadywać sama przez ok. 21 dni, przez ten czas samiec będzie przynosił jej jedzenie do budki. W okresie lęgów ptaki powinny mieć zapewniony spokój, niepokojone ptaki mogą nawet porzucić lub zabić własne młode.
Młode lęgną się pokryte puchem, w pierwszych dniach ich życia są karmione wyłącznie przez samice, której jedzenie przynosi samiec. Po 10 dniach młode zaczynają otwierać oczy, a po 4 tygodniach są już gotowe do opuszczenia budki. Gdy młode zaczynają opuszczać budkę to samiec przejmuje obowiązek karmienia ich, ponieważ samica zazwyczaj w tym czasie szykuje się do kolejnego lęgu. Gdy samica zniesie nowe jaja powinniśmy oddzielić młode ponieważ mogą być atakowane przez samice. Trzeba również pamiętać o tym, ze nie powinno się dopuścić do więcej niż 2 lęgów w roku, ponieważ duża liczba lęgów bardzo niekorzystnie wpływa na stan zdrowotny samicy, co może doprowadzić nawet do śmierci.

Odróżnienie płci nie sprawia większych trudności ponieważ samiec jest wyraźnie większy i ma masywniejszy dziób i potężniejszą głowę.

W niewoli wyhodowane modrolotki o kolorze lutino (żółtym), cynamonowym i szeki (łaciate).
W hodowli dostępny jest także inny gatunek modrolotek, mianowicie Modrolotka żółtoczapeczkowa (Cyanoramphus auriceps). Jednak nigdy nie powinno się łączyć dwóch gatunków modrolotek razem!!!